เทศน์อบรมฆราวาส ณ วัดป่าบ้านตาด

เมื่อวันที่ ๑๘ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๕๓๗

เราเบื่อจะตายละกรรมฐานยุ่งนั่นยุ่งนี่ หัวใจไม่ดู หาเกาแต่ที่ไม่คันยิ่งกว่าหมาขี้เรื้อน หมาขี้เรื้อนมันเกาที่คันนะ คันตรงไหนมันเกาตรงนั้น อันนี้เกาดะไปเลยมันเป็นอาจารย์หมาขี้เรื้อน หมาขี้เรื้อนสู้ไม่ได้ เดี๋ยวนี้มันถือเรื่องวัตถุการก่อสร้างนะเป็นศาสนา ไม่ได้ถือข้อปฏิบัติ ศีล สมาธิ ปัญญา มรรคผลนิพพาน เป็นศาสนานะ ถือเรื่องการก่อนั้นสร้างนี้ ไปไหนถ้าไม่สร้างอยู่ไม่ได้ พระเป็นหมาขี้เรื้อนไปหมด มีที่ไหนในตำราเราก็เรียนมาเหมือนกันอยากคุยสักหน่อยว่ะ นี่ก็เป็นมหานี่ คุยสักหน่อยซิเวลาคุย ใครไม่ต้องมาตั้งให้คุยก็คุยได้เป็นไรไปวะ

เรียนมาเหมือนกันนี่ เอาแบบเอาฉบับพระพุทธเจ้ามาแสดงให้เห็น ดูซิไม่ใช่คุย เพราะฉะนั้นใครจึงมาค้านไม่ได้ ค้านซิถ้าอยากหน้าผากแตกน่ะ คัมภีร์ตีหน้าผากเอาว่าไง นี่ว่าไงคัมภีร์ว่างั้น มีตั้งแต่เรื่องการก่อการสร้างยุ่งไปหมดนะ ศาสนากวนบ้านกวนเมือง เอาแหละเอาสิบเอาห้าแล้วแต่จะเจอ เจอหน้ากันอาตมากำลังสร้างนั่น อาตมากำลังสร้างนี่ ยังขาดอยู่เท่านั้น ยังขาดอยู่เท่านี้ พระกับโยมเลยเข้ากันไม่ได้ มันเป็นบ่อนที่กัดตับเขา จะว่า ปุญฺญกฺเขตฺตํ โลกสฺส เป็นเนื้อนาบุญของโลกให้ชุ่มเย็นได้ยังไงเมื่อเป็นอย่างนั้น มันก็เป็นปอบกินตับกินปอดเขาละซิ

เบื่อจะตายแล้วนะเดี๋ยวนี้ ไปที่ไหนเหมือนกันนะมีแต่เรื่องการก่อการสร้าง เอาเป็นศาสนา เอาเป็นเนื้อเป็นหนัง ทั้ง ๆ ที่ไม่มีในตำรานะ มีพออยู่พออาศัยเท่านั้น รุกฺขมูลเสนาสนํ ฯ ว่าไง เป็นหอปราสาทราชมณเฑียรเหรอ รุกขมูลก็ร่มไม้ ในถ้ำ เงื้อมผา ป่าช้าป่ารกชัฏ ท่านบอกไว้อย่างนั้นนะ ท่านไม่ได้บอกว่าทำให้หรู ๆ หรา ๆ ให้โบสถ์หลังห้ากิโลโน่นหลังหนึ่ง ๆ วิหารก็ให้มันได้สัก ๑๐ กิโล ท่านไม่ได้สอนว่าอย่างนั้นนี่ แต่เดี๋ยวนี้มันเก่งกว่าครูละซิดูไม่ได้ เรียนมาเหมือนกันมันเห็นเหมือนกันนี่น่ะ มาโกหกลูกตากันได้เหรอ ถ้าไม่เห็นค่อยยังชั่วซิ เรียนมาเหมือนกัน

ภิกษุทั้งหลาย ๆ มีแต่ไล่เข้าป่าทั้งนั้นนะ ไม่ได้เคยพูดถึงเรื่องการก่อนั้นสร้างนี้ ไม่มี มีแต่ไล่เข้าป่าเข้าเขา เป็นยังไงจิต ภาวนาเป็นยังไงไล่เข้าตรงนั้นเลย ไม่ว่าคัมภีร์ไหนขึ้นภิกษุทั้งหลายแล้วเอาอย่างนี้ทั้งนั้น

จะมีปรากฏบ้างก็บุพพารามที่นางวิสาขาสร้างศาลาหลังหนึ่ง นั่นก็เป็นพวกนายช่างเขามาเกี่ยวข้อง พระไม่ได้เกี่ยวข้อง ท่านรับสั่งให้พระโมคคัลลาน์เป็นคนคอยดูแลแนะเขา นอกนั้นท่านไม่ให้มาเกี่ยวข้องนี่นะ พระโมคคัลลาน์ท่านก็เป็นพระอรหันต์นี่ท่านจะเสียหายที่ตรงไหน พระพุทธเจ้ารับสั่งให้มาดูแลงานเขา คอยแนะเขา มีพระโมคคัลลาน์เท่านั้น นอกนั้นไม่เคยปรากฏในคัมภีร์ว่าองค์ไหนมายุ่ง ๆ ไม่มี มีเท่านั้นนอกนั้นไม่มี มีแต่ไล่เข้าป่าเข้าเขา สอนให้ภาวนา ๆ ทั้งนั้น ไม่ได้สอนให้เกานั้นนะเกานี้นะ คันตรงนั้นเกาตรงนั้น คันตรงนี้ให้ไปเกาตรงโน้น คันตรงโน้นให้ไปเกาตรงนี้ มันคันทวีปเอเชียให้ไปเกาทวีปยุโรปนะ ท่านไม่ได้บอกอย่างนั้นนี่นะ

เดี๋ยวนี้มันเป็นอย่างนั้นซี ศาสนามันถึงเลอะ ๆ เทอะ ๆ ไปหมด เอาศาสนาเป็นโล่บังหน้าหากินนี้ยุ่งไปหมดเดี๋ยวนี้นะ ศาสนานี่เป็นแหล่งสินค้าได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าอะไร ๆ ออกจากศาสนานี่มากนะ อะไร ๆ ก็ศาสนา อะไร ๆ ก็ศาสนาเป็นโล่บังหน้าขายกินกันแหลก นี่ละกิเลสตีตลาดดูเอาซิ จะให้ว่ายังไงอีก มันตีตลาดก็ตีอย่างนี้แล้ว ไปไหนมีแต่กิเลสตีตลาดนั่นแหละ เรื่องอรรถเรื่องธรรมว่ามีงาน งานก็งานกิเลสตีตลาดนั่นเองจะเป็นอะไรไป ถ้างานศีลงานธรรมจะไม่มียุ่ง มีอะไรว่ากันไปตามเรื่องตามราวเสร็จแล้วเลิก ไม่ยุ่มย่ามไม่วุ่นวาย นี่ยุ่มย่ามวุ่นวาย อู๊ยดูไม่ได้นะไปวัดไหนก็ดี มันเบื่อจะตายแล้วนี่ ถ้าได้คลุกคลีตีโมงยุ่งเหยิงกับญาติกับโยมแล้วดีนะ เจริญพร ๆ แล้วดี มันเป็นอย่างนั้นนะเดี๋ยวนี้ ศาสนาไม่มีเหลือแหละ

นี่ก็ไปสร้างวัดที่ตรงไหนเราก็ได้เตือนอยู่ตลอด เดี๋ยวจะเป็นโรงงานขึ้นนะ ๆ ไม่ว่าที่ตรงไหน เขามาถวายที่เรื่อย มากต่อมากนะเวลานี้ถวายที่ โน่นเมืองกาญจน์ก็มี ที่ไทรโยคเขาก็มาถวาย ที่ปราจีนฯ ที่เชียงใหม่ เชียงราย ที่ไหนหลายแห่งแต่เรารับไม่ได้ รับแล้วก็พระต้องสำคัญมากนี่นะที่จะไปอยู่เป็นหลักเป็นเกณฑ์ พระมีที่ไหนเป็นหลักเป็นเกณฑ์ ไม่ใช่จะสร้างสุ่มสี่สุ่มห้าสร้างดะไปอย่างนั้น ทำอะไรแบบดะไปทำไม่ได้ ต้องมีเหตุมีผลมีหลักมีเกณฑ์เป็นเครื่องยืนยันรับรองมันถึงเป็นธรรมของพระพุทธเจ้าได้

อยู่อย่างลูกศิษย์ตถาคตมันอยู่ไม่ได้เหรอ ร่มไม้ชายคามีหญ้าสามตับเท่านั้นอยู่ได้แล้ว สบายแล้ว แต่ภาวนานี้สง่าอยู่ตลอดภายในจิต อย่างนั้นซิลูกศิษย์ตถาคต ไปไหนผ้าขี้ริ้วห่อทอง ๆ เจ้าของชุ่มเย็นไปไหนก็ชุ่มเย็นไปหมด โลกเห็นก็งามตางามใจระลึกไว้ไม่ได้ลืม ฝากเป็นฝากตายกับพระประเภทนั้น นั่นละท่านเรียกว่า ปุญฺญกฺเขตฺตํ โลกสฺส ไม่ใช่เป็นปอบของโลกของบ้านของเมือง นี่ไปที่ไหนมีแต่ปอบกินบ้านกินเมืองเรื่อย ๆ สร้างไม่มีเมืองพอ ไม่ได้สร้างอยู่ไม่ได้มันคันมันอยากเกาเพื่อแก้รำคาญ ความจริงมันเพิ่มรำคาญ ไม่ได้ทำอยู่ไม่ได้เข้าอีกหนักเข้าอีก ตัวไหนตัวมันดีด นั่นตรงนั้นพระพุทธเจ้าท่านสอน มันดีดอยู่ตรงไหนมันดิ้นอยู่ตรงไหนฟาดลงตรงนั้น มันดิ้นอยู่ที่หัวใจนั่นแหละ ฟาดลงที่หัวใจตัวนี้ตายฉิบหายลงไปแล้วไม่มีอะไรดีด แสนสบายล้านสบาย

คนนั้นถวายคนนี้ถวายจะไปสร้างสุ่มสี่สุ่มห้ามันทำไม่ได้นะนี่ พระที่จะไปอยู่ต้องเป็นพระมีหลักมีเกณฑ์ ไปอยู่สุ่มสี่สุ่มห้าก็จะ เจริญพร โยม เจริญพร อาตมากำลังสร้างวัดใหม่ขึ้นละซิ ให้ยุ่งไปหมดแหละ มันเลอะไปหมดแล้วยังไม่รู้เนื้อรู้ตัวอยู่เหรอเวลานี้ มันจนจะดูไม่ได้แล้วอีแร้งอีกามันมากินจนกินไม่หวาดไม่ไหว ไม่ทราบจะกินตับใครต่อตับใคร มันตายทั้งเป็น ๆ เลอะ ๆ เทอะ ๆ ไปหมด เด็กก็ไปแบบเด็กนะ เลอะไปแบบเด็ก ผู้ใหญ่ก็ไปแบบผู้ใหญ่ ต่างคนต่างเลอะต่างคนต่างสร้างความเลวยุ่งไปหมดนะ

โรงร่ำโรงเรียนก็เป็นสถานที่มั่วสุมเกาะกันเป็นแถวแหละเดี๋ยวนี้ หญิงกับชาย ๆ ไปจับกันเป็นคู่ ๆ แล้วนะ ยังไม่ถึงไหนมีลูกอยู่ในโรงเรียนแล้วเดี๋ยวนี้ มีหรือไม่มีหรือหลวงตาหาเรื่องอุตริ นักเรียนไปเรียนหนังสือมีลูกอยู่ตามโรงร่ำโรงเรียนแล้วนะเวลานี้ เราหาเรื่องอุตริเหรอความจริงมันมีอย่างนั้นนี่ ก็เพราะความเลอะเทอะน่ะซี ความขายก่อนซื้อ ความไม่มีฝั่งมีฝา ความใจง่ายนั่นเอง ขายดะขายได้เงินไม่ได้เงินก็ตาม ขายมันดะไปเลย เดี๋ยวนี้มันเสียจนขนาดนั้นนะ หาศักดิ์ศรีดีงามไม่ได้มนุษย์เราทั้งหญิงทั้งชายเวลานี้ เลอะไปหมด

เรียนหนังสือก็เรียนมาเพื่อมั่วสุมนี่ละ เพื่อเป็นวิชามั่วสุม เพื่อเป็นวิชาความเลวทราม หาวิชาประดับบ้านประดับเมืองจะไม่มีแล้วเวลานี้ มีแต่ความเลอะ ๆ เทอะ ๆ ไปหมด เด็กนักเรียนทั้งหลายพากันจำเอานะ มาศึกษาอบรมให้ดูบ้างพระท่านทำยังไง ไปทำเลอะ ๆ เทอะ ๆ ตลอดเวลาใช้ไม่ได้นะ ครูอกจะแตกแล้วผู้แนะนำสั่งสอนก็ดี เพราะลูกศิษย์มันเลอะเทอะนั่นซิ ไม่ทราบจะมองใครต่อมองใครดูใครสอนใคร ถ้าว่าแรง ๆ บ้างก็ว่าอาจารย์นี้ดุ ไอ้ตัวไม่เป็นตาสะแตกไม่เห็นพูดบ้าง ว่าตรงนั้นบ้างซิตรงที่ไม่เป็นน่าสะแตก ขายก่อนซื้อก็เต็มบ้านเต็มเมืองเวลานี้ ไปที่ไหนมันไปหาโรงร่ำโรงเรียนที่ไหน มันไปหาแต่ไอ้หนุ่มอีสาวนั่นแล้วยุ่งกันไปหมด

นี่ละโรคราคะตัณหามันออกหน้าออกตา เพราะมีสิ่งทำลายมากต่อมากเวลานี้ หนังโป๊ วิดีโอโป๊ ไม่ทราบกี่ประเภทที่จะทำให้ฉิบหายวายปวง ของดิบของดีมันไม่เอามาใช้เพราะจิตใจมันเลว หาของดีมาใช้ไม่ได้ ต้องเอาของเลว ๆ มาประดับกันกับความชั่วช้าลามกของเจ้าของ เพราะฉะนั้นมันถึงเลวไปหมด มองดูที่ไหนมองดูไม่ได้แล้ว พูดกันหาเหตุหาผลไม่ได้คอยจะกัดกันยิ่งกว่าหมาเดี๋ยวนี้เป็นอย่างนั้นนะ มองหน้ากันก็ไม่ได้ ตามีก็จะไม่ให้มองกันเหรอ หน้ามีไม่ให้มองเหรอ มองหน้ากันก็ไม่ได้กัดกันแล้ว จึงเลวยิ่งกว่าหมา

นี่ละจิตใจที่มันต่ำทรามมากแล้วมันเป็นอย่างนั้นละ มีแต่ความเลวทรามแสดงออก ความดีจะแสดงให้เป็นที่ระลึก เป็นที่สนิทติดใจต่อกันนี้ไม่มี มีแต่ความเลวร้ายทั้งหลายนั่นแหละแสดงออกเวลานี้ ไปที่ไหนก็เป็นไปหมดละนะ เพราะโรคอันนี้มันเป็นโรคระบาดมันสาดกระจายไปทั่วบ้านทั่วเมือง โรคหมาเดือน ๙ นี่ หมาเดือน ๑๒ นี่ละหมาตัวนี้มันกัดเก่งนะ

โรคอันนี้โรครุนแรงใครมาผ่านหน้าไม่ได้กัดแหลกเลย นี่พลิกสันเป็นคมพลิกคมเป็นสันคือโรคราคะตัณหานี่ เป็นโรคที่รุนแรงมากที่สุด ปกติมันก็แสดงให้เห็นความรุนแรงอยู่แล้ว ให้ปฏิบัติภายในจิตใจซีจะได้เห็นความรุนแรงของมันว่าเป็นยังไง ไม่ปฏิบัติยังไม่รู้ต้นเหตุของมันว่ารุนแรงมาจากไหน ออกมาจากหัวใจ ดูหัวใจมันก็รู้น่ะซิ มันจะออกกิ่งก้านสาขาแตกไป ๕ ทวีปก็รู้หมดเพราะรู้ต้นมันแล้วนี่ กระตุกต้นมันทีเดียวกระเทือนไปหมดเลย รู้ต้นมันเสียอย่างเดียวเท่านั้น

ชาวบ้านก็เลอะไปแบบหนึ่ง พระก็เลอะไปแบบหนึ่ง ทางบ้านทางวัดเลอะไปคนละแบบ ๆ ผลสุดท้ายเรียกว่าเรื่องความล่มจมเหมือนกันหมดแหละ มันทุเรศนะเวลานี้ ดูที่ไหนดูไม่ได้ สิ่งที่จะยั่วยวนกวนใจให้ทำความเหลวแหลกแหวกแนวมันมากขึ้นโดยลำดับลำดามองไม่ทันมันนะ พวกนักเรียนก็ตั้งตัวให้ดีนะให้มีหลักมีเกณฑ์ไปเรียนหนังสือ มีหลักมีเกณฑ์อย่าเถลไถล อย่ามองใครยิ่งกว่ามองดูตัวหนังสือ เดี๋ยวนี้มันไม่มองตัวหนังสือนะ มันมองดูแต่ไอ้หนุ่มอีสาวไปอย่างนั้นนะ หามองไปอย่างนั้นนะ จึงไปเจอเอาแต่อย่างนั้น

ของเหล่านี้มีเต็มบ้านเต็มเมืองอดอยากที่ไหนจนกระทั่งเฟ้อ แต่กิเลสมันไม่ให้เฟ้อ ธรรมชาติมันเฟ้อเสียพอแล้ว เฟ้อจนคนไม่เป็นคนเป็นสัตว์ก็เยอะแล้วนี่ ไม่เฟ้อเป็นอย่างนั้นได้ยังไง นี่มันเฟ้อ แต่เราก็เสกสรรปั้นยอให้มันดิบมันดีขึ้นมาเรื่อย ๆ เฟ้อเท่าไรยิ่งเสกสรรปั้นยอว่าเป็นของดิบของดีขึ้นมา ยิ่งเลวลงไป ๆ จิตใจคน ดูไม่ได้นะเวลานี้ สิ่งเหล่านี้มันอดอยากเมื่อไร หาที่ไหนมันก็ได้ หาในตัวของเรามันก็มี ผู้หญิงหาก็เห็น ผู้ชายหาก็เห็น มันมีอยู่กับทุกคน ๆ มันเฟ้อพอแล้วเดี๋ยวนี้ไปหามันหาอะไรอีก เอาซิถ้าหลวงตาพูดเรื่องนี้มันผิดไปดูซิว่าผิดไปไหมที่พูดนี่ แล้วทำไมมันจึงเป็นบ้าเอานักหนาไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลยเวลานี้ มันมีอยู่ทุกแห่งทุกหน ที่ไหนมันก็มี ๆ ไม่น่าจะเป็นบ้าเอานักหนานี่นะ ถ้ามันขาดมันเขินอดอยากขาดแคลนต้องไปหาคว้าโน้นคว้านี้มาพอได้เยียวยา ประทังชีวิตพอไม่ให้ตายก็ค่อยยังชั่วนะ อันนี้มันเต็มบ้านเต็มเมือง อยู่ที่ไหนก็ไม่อดไม่อยากแล้วมันเฟ้อหาอะไรอีกนักหนามนุษย์เรานี่น่ะ

เอาละพอ จะให้พร